τελεστικός

-ή, -όν, Α [τελεστής]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε μυσταγωγία, μυστικός («σοφὸς περὶ τὰ θεῑα τὴν ἐνθουσιαστικὴν καὶ τελεστικὴν σοφίαν», Πλούτ.)

2. αρμόδιος για τέλεση, για εκτέλεση («τελεστικὸς τῶν ἁπάντων», Αριστοτ.)

3. κατάλληλος για μύηση («μαντικὴν μὲν ἐπίπνοιαν Ἀπόλλωνος θέντες, Διονύσου δὲ τελεστικήν», Πλούτ.)

4. το ουδ. ως ουσ. τὸ τελεστικόν

α) χρηματική καταβολή για την παραδοχή στον ιερατικό κλάδο

β) (κατά τον Ησύχ.) «τὸ ξηρὸν σῡκον»

5. (το ουδ. στον πληθ. ως ουσ.) τὰ τελεστικά

πιθ. ονομασία τελετής.

επίρρ...

τελεστικῶς Μ

κατά τρόπο τελεστικό.